Η χρεοκοπία και το περιουσιολόγιο

Όταν ένα υπερχρεωμένο κράτος δεν δηλώνει επίσημα την πτώχευση του, προσπαθώντας ανόητα να καλύψει τα παλαιά του χρέη με νέα, τότε χρεοκοπούν σταδιακά οι Πολίτες του – οι οποίοι κυριολεκτικά ληστεύονται μετατρεπόμενοι σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές, ενώ δεν είναι ασφαλή ούτε τα χρυσά τους δόντια.

«Στο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», το οποίο αναφερόταν μεταφορικά στα πολυάριθμα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης αντιφρονούντων, ο Σολζενίτσιν περιγράφει μία περίοδο όπου το σοβιετικό καθεστώς, λόγω έλλειψης πόρων, είχε ξεκινήσει μία εκστρατεία για τον εντοπισμό και την κατάσχεση του χρυσού που κατείχαν οι Πολίτες.

Κοσμήματα, φυλακτά και χρυσά δόντια αφαιρέθηκαν. Όταν πλέον είχαν εντοπιστεί όλα τα αποθέματα χρυσού, το καθεστώς απήγαγε μέλη των οικογενειών – με την υπόσχεση ότι θα τα απελευθερώσει όταν η οικογένεια παραδώσει κάποια ποσότητα χρυσού, υπολογισμένη με τα τεκμήρια της εποχής.

Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του, ο Σολζενίτσιν προσπαθεί να εξηγήσει πώς το πράγματι ηρωικό έθνος των Ρώσων, ανέχτηκε τέτοιου είδους δεσποτισμό – καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι, το Έθνος είναι το μόνο υπεύθυνο για τα δεινά που πέρασε, δηλαδή ο λαός«.

.

Άποψη

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ο Γ. Παπανδρέου ανατράπηκε μετά από τις πιέσεις που ασκήθηκαν εκ μέρους της γερμανίδας καγκελαρίου, καθώς επίσης του Γάλλου προέδρου – ενώ ο «Βρούτος» ήταν ο τότε υπουργός οικονομικών του, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος έβαλλε ουσιαστικά την ταφόπλακα στην Ελλάδα.

Εν προκειμένω ο άνθρωπος αυτός, χωρίς να γνωρίζουμε βέβαια γιατί έκανε το «έγκλημα», υπεξαίρεσε την εξουσία και συμμάχησε/συνθηκολόγησε με τους δανειστές – υπογράφοντας την υπαγωγή των ομολόγων της χώρας στο αγγλικό δίκαιο, την απαγόρευση της μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης την υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας. Όλα αυτά σε μία χρονική στιγμή που οι δανειστές φοβόντουσαν όσο τίποτα άλλο μία ελληνική χρεοκοπία – η οποία μπορεί μεν να ήταν επώδυνη, αλλά θα έβαζε οριστικό τέλος στα μαρτύρια, ενώ θα οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, ενδεχομένως με ένα δικό της εθνικό νόμισμα.

Ειδικότερα, τότε θα μπορούσε η χώρα να προβεί σε αναβολή πληρωμών, να μετατρέψει όλο το εξωτερικό της χρέος σε δραχμές και στη συνέχεια να το πληρώνει στο δικό της νόμισμα – οπότε η υποτίμηση του δεν θα επιβάρυνε μόνο την ίδια αλλά, επίσης, τους δανειστές της, ενώ το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων θα μειωνόταν πληθωριστικά.

Επομένως, αυτός που δολοφόνησε τελικά την Ελλάδα ή, καλύτερα, αυτός που της έδωσε τη χαριστική βολή, δεν ήταν ούτε ο κ. Παπανδρέου, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις – αλλά ο υπουργός που τον ανέτρεψε, για λόγους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει (φυσικά πρόκειται για την υποκειμενική μας άποψη).

Έκτοτε η Ελλάδα ήταν και θα είναι έρμαιο των δανειστών, χάθηκε εντελώς η εθνική της κυριαρχία, η οικονομία της πηγαίνει και θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ μόνο τυχόν μαζική εξέγερση των Πολιτών της θα μπορούσε ίσως να αλλάξει τα δεδομένα – κάτι που όμως πολύ δύσκολα θα συμβεί, αφού πλέον οι Έλληνες ελέγχονται πλήρως από τις δυνάμεις κατοχής, έχοντας πια συμβιβαστεί και σκύψει το κεφάλι.

Στα πλαίσια αυτά, όταν ο κ. Βενιζέλος ισχυρίζεται ότι, απάλλαξε την Ελλάδα από δημόσιο χρέος 106 δις € σε ονομαστική αξία, συν 100 δις € σε παρούσα αξία, ενώ ισοδυναμεί με κούρεμα που προβαλλόμενο στο 2060 (!) με σημερινά επιτόκια Πορτογαλίας ισοδυναμεί με 1,33 τρις €, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει – επειδή, εκτός από τον εντελώς αυθαίρετο υπολογισμό του, ο οποίος είναι δικαιολογημένος αφού δεν έχει καμία σχέση με τα οικονομικά, αυτό που έχει σημασία είναι τα ανταλλάγματα που έδωσε.

Ξεκινώντας από τη χρεοκοπία των τραπεζών που προκάλεσε με τη συμμετοχή τους στη διαγραφή, από την αντίστοιχη των ασφαλιστικών και λοιπών οργανισμών του δημοσίου, καθώς επίσης από τις ζημίες των εγχώριων ομολογιούχων, έχουμε την άποψη ότι κανένα ποσόν, ακόμη και το υποθετικό των 1,33 τρις €, δεν μπορεί να αντισταθμίσει την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας – τα κλειδιά της χώρας που παρέδωσε στους δανειστές της, χωρίς καν να ρωτήσει προηγουμένως τους Έλληνες.

Εκτός αυτού, κανένα ποσόν δεν μπορεί ασφαλώς να δικαιολογήσει την υποδούλωση της πατρίδας μας τουλάχιστον για τα επόμενα 99 χρόνια – ούτε όλα όσα θα υποφέρουν οι Έλληνες, αφού όταν δεν χρεοκοπεί επίσημα μία χώρα, χρεοκοπούν σταδιακά και επώδυνα οι Πολίτες της. Ακόμη και ένας ανόητος καταλαβαίνει δε ότι, εάν δεν είχε μεσολαβήσει το έγκλημα του PSI, το οποίο είχαμε χαρακτηρίσει τότε ως «Πύρρειο χρεοκοπία», η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να καταδικαστεί από τους «Θεσμούς» στη σημερινή κυλιόμενη πτώχευση – αφού τότε είχε ακόμη βιώσιμες λύσεις στη διάθεση της, τις οποίες «έκαψε» ανεύθυνα (αν και υποθέτουμε ακούσια, λόγω άγνοιας) ο τότε υπουργός.

Οι υλικές ζημίες τώρα που προκάλεσε η απαλλαγή της Ελλάδας από ένα μέρος του χρέους εκ μέρους του κ. Βενιζέλου, έχουν ήδη φτάσει στο 1 τρις €, με κριτήριο τη μείωση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων σύμφωνα με την ΕΚΤ (πηγή) – στα οποία οφείλει να συνυπολογίσει κανείς την τεράστια απώλεια των εισοδημάτων (άνω του 50%), την κατάρρευση των χρηματιστηριακών τιμών, τη χρεοκοπία 250.000 επιχειρήσεων, την ανεργία, την εξορία 500.000 νέων κόστους άνω των 100 δις € για τη χώρα κοκ.

Όσον αφορά δε τις ψυχικές ζημίες, το ποσόν είναι ανυπολόγιστο – ενώ θα επιβαρύνει πολλές γενιές Ελλήνων, ακόμη και αυτών που θα γεννηθούν πολύ αργότερα. Άξιζε λοιπόν αυτή την καταστροφή η αυθαίρετη υπογραφή του υπουργού, μέσω της οποίας τοποθετήθηκε η ταφόπλακα στην πατρίδα μας; Πιστεύουμε πως όχι, ενώ είμαστε βέβαιοι πως το έχει συνειδητοποιήσει πια και ο ίδιος – αλλιώς δεν θα προσπαθούσε «με νύχια και με δόντια» να αποδείξει πως το μαύρο είναι άσπρο.

Σε κάθε περίπτωση, το να καταδικάζεις μία χώρα στη χρεοκοπία, μεταβιβάζοντας όλα της τα περιουσιακά στοιχεία στους δανειστές σε εξευτελιστικές τιμές, καθώς επίσης το να υπολογίζεις το θεωρητικό «κέρδος» της μετά από 40 χρόνια λόγω της πληρωμής λιγότερων τόκων που ασφαλώς θα αδυνατούσε να εξυπηρετήσει και όχι τις βραχυπρόθεσμες ζημίες της, είναι το άκρον άωτο της ανοησίας – ενώ όσο ικανός και αν είναι κανείς ως νομικός, δεν σημαίνει ότι μπορεί να αντικαταστήσει έναν οδοντίατρο στην εξαγωγή δοντιών. Όταν το κάνει, τότε λογικά προβαίνει σε έγκλημα – ακούσιο προφανώς, ένεκα άγνοιας της διαφορετικής επιστήμης.

Περαιτέρω, ένα ακόμη αποτέλεσμα της υπογραφής του PSI θα είναι η φορολόγηση των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων, για να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος – έχοντας την εντύπωση πως για αυτόν ακριβώς το λόγο δρομολογείται το περιουσιολόγιο, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Εν προκειμένω υπενθυμίζουμε τα εξής:

Η δήμευση μέρους της ιδιοκτησίας των Ελλήνων  

Έχουμε την άποψη πως θα επιλεχθεί κάποια στιγμή παγκοσμίως η επιβολή φόρου στα περιουσιακά στοιχεία όλων αυτών που δεν θα μπορέσουν να το αποφύγουν – με την έννοια πως αδυνατούν να τα διατηρήσουν σε φορολογικούς παραδείσους ή σε άλλες ασφαλείς τοποθεσίες και εταιρικές κατασκευές, όπως η ελίτ του 1%. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να προηγηθεί ένα πείραμα, έτσι ώστε να διερευνηθούν τυχόν επιπλοκές – ενώ το γεγονός ότι, η Ελλάδα έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα ως πειραματόζωο, οδηγεί στο συμπέρασμα πως το πείραμα θα διενεργηθεί ξανά στην πατρίδα μας.

Στα πλαίσια αυτά, η πρόθεση του υπουργείου οικονομικών να δηλωθούν, καθώς επίσης να καταγραφούν όλα τα είδη της ιδιωτικής περιουσίας το Φεβρουάριο του 2017, έτσι ώστε να χρησιμοποιηθούν όλα όσα δεν κατασχεθούν και πλειστηριαστούν για την εξυπηρέτηση του υπέρογκου δημοσίου χρέους μέσω της φορολόγησης τους, δεν είναι απίθανο να αποτελεί την αφετηρία του πειράματος – το οποίο, εάν έχει τελικά επιτυχία, θα εφαρμοσθεί σε όλες τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες. Διαφορετικά πάντως δεν εξηγείται η επιμονή στο περιουσιολόγιο, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι κανείς.

Σύμφωνα τώρα με την παραπάνω πηγή, περισσότεροι από 8.500.000 Έλληνες θα κληθούν να δηλώσουν όλα τα ακίνητα και κινητά τους περιουσιακά στοιχεία, εντός και εκτός της ελληνικής επικράτειας – ακόμη και τα μετρητά χρήματα που έχουν στα σπίτια τους μέχρι το τελευταίο Σεντ, τα έργα τέχνης, τα κοσμήματα κοκ. Εκτός αυτού θα πρέπει να δηλώνουν τις μεταβολές στα περιουσιακά τους στοιχεία, όταν αυτές συμβαίνουν και όχι μία φορά ετήσια, όπως συνηθίζεται παντού – γεγονός που σημαίνει ότι, όταν αγοράζουν ή πουλούν κάτι, θα είναι υποχρεωμένοι μέσα σε ένα μήνα να υποβάλλουν δήλωση τροποποίησης, ενημερώνοντας άμεσα τις φορολογικές αρχές.

Συνεχίζοντας, ο λόγος που έχει επιλεχθεί η Ελλάδα για το εν λόγω πείραμα, είναι αφενός μεν η παντελής έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους των Πολιτών της στη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που συντελείται στην επικράτεια της, αφετέρου η φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας μέσω του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων – η οποία θα ολοκληρωθεί, με τις μαζικές κατασχέσεις και με τους πλειστηριασμούς που θα ακολουθήσουν.

Εξαιτίας αυτής ακριβώς της φτωχοποίησης και επειδή η φτώχεια είναι συγκριτικό μέγεθος (νοιώθουμε φτωχοί μόνο όταν ο διπλανός μας είναι πλουσιότερος), θεωρείται πως η πλειοψηφία θα αντιμετωπίσει χαιρέκακα την επιβολή φόρου σε όλους όσους θα διαθέτουν ακόμη περιουσιακά στοιχεία – οπότε όχι μόνο δεν θα εξεγερθεί αλλά, αντίθετα, θα χαρεί ενδόμυχα με αυτήν την εξέλιξη, αφού δεν θα είναι η μοναδική που θα υποφέρει.

Φυσικά έχει προηγηθεί η «αυτό-ενοχοποίηση» των Πολιτών οι οποίοι, χειραγωγούμενοι επιδέξια μέσω των ΜΜΕ, έχουν πεισθεί ανόητα πως σε αυτούς οφείλεται η υπερχρέωση της χώρας τους, μεταξύ άλλων επειδή αυτοί ψήφιζαν τους διεφθαρμένους πολιτικούς – οπότε είναι δίκαιο και σωστό να πληρώσουν το τίμημα που τους ζητείται από τους δανειστές. Ακόμη χειρότερα, παρά το ότι το τίμημα είναι υπέρογκο και απάνθρωπο – ενώ ασφαλώς δεν οφείλεται στους ίδιους, ιδίως μετά το 2010, όπως άλλωστε επιβεβαίωσε το ΔΝΤ (ανάλυση).

Η τελευταία ερώτηση τώρα δεν είναι άλλη, από το ποσοστό της φορολόγησης της ιδιωτικής περιουσίας, το οποίο θα μπορούσε να επιβληθεί – κάτι που όμως θα εξαρτηθεί από το ύψος της, καθώς επίσης από την επιδιωκόμενη μείωση του δημοσίου χρέους. Για παράδειγμα, εάν τα συνολικά, ελεύθερα βαρών ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας θα ήταν 600 δις € και το χρέος θα έπρεπε να περιορισθεί στο 90% του ΑΕΠ (στα 160 δις € περίπου), από τα σημερινά 330 δις €, τότε το ποσοστό θα οριζόταν γύρω στο 30% – ποσόν που θα επιβαλλόταν μεν εφάπαξ, αλλά θα εξοφλούταν σε βάθος χρόνου.

Επίλογος

Επανερχόμενοι στην εισαγωγή του κειμένου, υπενθυμίζοντας πως ανάλογες καταστάσεις συνόδευσαν τη δραστηριοποίηση του ΔΝΤ στη Νότια Κορέα, όπου οι Πολίτες της έδιναν στο κράτος ακόμη και τα χρυσά τους δόντια, ο Ρώσος συγγραφέας κατέληξε τότε στο συμπέρασμα ότι, το Έθνος του ήταν υπεύθυνο για τα δεινά που πέρασε – δηλαδή ο λαός, επειδή τα ανεχόταν αδιαμαρτύρητα και δεν επαναστατούσε.

Ουσιαστικά λοιπόν κατηγορούσε τους Ρώσους για τη συλλογική τους αποχαύνωση – θεωρώντας ότι σιωπούσαν όπως τα πρόβατα που οδηγούνταν στη σφαγή. Προφανώς εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν είχε δίκιο ή άδικο, ή εάν οι Έλληνες σήμερα συμπεριφέρονται σωστά, ανεχόμενοι τα πάντα χωρίς καμία διαμαρτυρία – με αποτέλεσμα να μην προσφέρουν καν στις κυβερνήσεις τους την αντίδραση τους ως όπλο, για να διαπραγματευθούν καλύτερα με τους δανειστές.

Αυτό που όμως γνωρίζουμε είναι το ότι, όταν ένα υπερχρεωμένο κράτος δεν δηλώνει επίσημα την πτώχευση του, προσπαθώντας ανόητα να καλύψει τα παλαιά του χρέη με νέα, τότε χρεοκοπούν σταδιακά οι Πολίτες του – οι οποίοι κυριολεκτικά ληστεύονται μετατρεπόμενοι σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές, ενώ δεν είναι ασφαλή ούτε τα χρυσά τους δόντια.